Arka kapaktan:

​

Ağaçlar sosyal varlıklar mı? Ormancı ve yazar Peter Wohlleben, The Hidden Life of Trees'de, evet, ormanın bir sosyal ağ olduğunu ikna edici bir şekilde ortaya koyuyor. Ağaçların nasıl insan aileleri gibi olduğunu açıklamak için çığır açan bilimsel keşiflerden yararlanıyor: ağaç ebeveynleri çocuklarıyla birlikte yaşıyor, onlarla iletişim kuruyor, büyürken onları destekliyor, hasta veya mücadele edenlerle besinlerini paylaşıyor ve hatta birbirlerini yaklaşan tehlike konusunda uyarıyorlar. tehlikeler. Wohlleben ayrıca ormanlara ve ormanlara olan derin sevgisini paylaşıyor ve ormanlık alanında gözlemlediği inanılmaz yaşam, ölüm ve yenilenme süreçlerini açıklıyor.

Arka kapaktan:

​

Ağaçlar sosyal varlıklar mı? Ormancı ve yazar Peter Wohlleben, The Hidden Life of Trees'de, evet, ormanın bir sosyal ağ olduğunu ikna edici bir şekilde ortaya koyuyor. Ağaçların nasıl insan aileleri gibi olduğunu açıklamak için çığır açan bilimsel keşiflerden yararlanıyor: ağaç ebeveynleri çocuklarıyla birlikte yaşıyor, onlarla iletişim kuruyor, büyürken onları destekliyor, hasta veya mücadele edenlerle besinlerini paylaşıyor ve hatta birbirlerini yaklaşan tehlike konusunda uyarıyorlar. tehlikeler. Wohlleben ayrıca ormanlara ve ormanlara olan derin sevgisini paylaşıyor ve ormanlık alanında gözlemlediği inanılmaz yaşam, ölüm ve yenilenme süreçlerini açıklıyor.

Arka kapaktan:

​

"Banliyö bahçesindeki böcekleri, kuşları ve diğer hayvanları besleyen ağaçların, çalıların ve asmaların büyüleyici bir incelemesi." -New York Times
 
Kalkınma ve habitat tahribatı hızlanırken, vahşi yaşam popülasyonları üzerinde artan baskılar var. Bringing Nature Home'da, Douglas W. Tallamy yerli bitki türleri ile yerli yaban hayatı arasındaki kopmaz bağı ortaya koyuyor - yerli böcekler yabancı bitkileri yiyemez veya yiyemez. Yerli bitkiler yok olduğunda, böcekler yok olur ve kuşlar ve diğer hayvanlar için besin kaynağını fakirleştirir.
 
Ancak bu endişe verici eğilimi tersine çevirmek için hepimizin atabileceği önemli ve basit bir adım var: Bir toprak parçasına erişimi olan herkes, yalnızca yerel bitkileri seçerek biyolojik çeşitliliğin sürdürülmesine önemli bir katkıda bulunabilir. Douglas Tallamy'nin pratik ve ulaşılabilir tavsiyelerine göre hareket ederek hepimiz bir fark yaratabiliriz.

Arka kapaktan:

​

Dördüncü sınıf öğrencisi, "İçeride oynamayı daha çok seviyorum çünkü tüm elektrik prizlerinin olduğu yer orası" diyor. Tarihte daha önce hiç çocuklar doğaya bu kadar bağlı ve doğadan bu kadar kopuk olmamıştı. Çığır açan bu yeni çalışmada, çocuk savunuculuğu uzmanı Richard Louv, günümüzün kablolu kuşağının yaşamlarındaki doğa eksikliğini (kendisi buna doğa eksikliği diyor), obezitedeki artışlar, Dikkat Eksikliği Bozukluğu gibi en rahatsız edici çocukluk trendlerinden bazılarıyla doğrudan ilişkilendiriyor. ADD) ve depresyon.

Bazı şaşırtıcı gerçekler: 1990'lara gelindiğinde, çocukların kendi başlarına dolaşmasına izin verilen evin etrafındaki yarıçap, 1970'dekinin dokuzda birine kadar küçülmüştü. Bugün, ortalama sekiz yaşındaki çocuklar çizgi film karakterlerini, çizgi film karakterlerini çocuklardan daha iyi ayırt edebiliyorlar. böcekler ve meşe ağaçları gibi yerli türler, kendi topluluklarında. Doktorların çocuklara antidepresan reçete etme oranı son beş yılda ikiye katlandı ve son araştırmalar, çok fazla bilgisayar kullanımının gelişen zihin için sorun yarattığını gösteriyor.

Doğa eksikliği bozukluğu tıbbi bir durum değildir; doğadan yabancılaşmanın insani maliyetlerinin bir tarifidir. Bu yabancılaşma çocuklara zarar verir ve yetişkinleri, aileleri ve toplulukları şekillendirir. Yine de çözümler var ve onlar bizim arka bahçemizdeler. Ormandaki Son Çocuk, sağlıklı çocukluk gelişimi için fiziksel, duygusal ve ruhsal olarak doğaya doğrudan maruz kalmanın gerekli olduğunu gösteren en son araştırmaları bir araya getiren ilk kitaptır. Dahası, doğa depresyon, obezite ve ADD için güçlü bir terapidir. Çevre temelli eğitim, standartlaştırılmış test puanlarını ve not ortalamalarını önemli ölçüde iyileştirir ve problem çözme, eleştirel düşünme ve karar verme becerilerini geliştirir. Yaratıcılık bile doğadaki çocukluk deneyimleriyle teşvik edilir.

Yine de çocukları dışarı oynamaya göndermek giderek daha zor. Bilgisayarlar, televizyon ve video oyunları elbette zamanları için rekabet ederler, ancak aynı zamanda çocukları içeride tutan trafik, yabancılar, hatta virüs taşıyan sivrisinekler - medyanın istismarından korkar - korkularımızdır. Bu arada, okullar giderek daha fazla ödev veriyor ve doğal alanlara giderek daha az erişim var.

Ebeveynler, kızlarının veya oğullarının "ormandaki son çocuk" olmayacağından emin olma gücüne sahiptir ve bu kitap, bu doğa-çocuk buluşmasının ilk adımıdır.

Arka kapaktan:

​

İlk olarak 1962'de Houghton Mifflin tarafından yayınlanan Silent Spring, geniş bir kitleyi pestisitlerin gelişigüzel kullanımının çevresel ve insani tehlikeleri konusunda uyararak havamızı, toprağımızı ve suyumuzu etkileyen yasalarda devrim niteliğinde değişikliklere yol açtı. “Silent Spring, uluslararası yankı uyandıran kaçak bir en çok satan haline geldi. . . [O] iyi hazırlanmış, korkusuz ve özlü. . . Bir nesil eylemciye ilham vermemiş olsa bile, Carson Amerikan mektuplarındaki en büyük doğa yazarlarından biri olarak üstün gelecekti” (Peter Matthiessen, Time'ın Yüzyılın En Etkili 100 Kişisi için).
Bu kırkıncı yıldönümü baskısı, Rachel Carson'ın dönüm noktası kitabını yazar ve aktivist Terry Tempest Williams'ın yeni bir girişi ve Carson'ın acımasız karşısında kendi gerçeklerini cesurca savunmasının hikayesini anlatan ünlü Rachel Carson biyografisi Linda Lear'ın yeni bir son sözüyle kutluyor. Sessiz Bahar'ın yayınlanmasını takip eden yıl ve 1964'teki zamansız ölümünden önce kimya endüstrisinden bir saldırı.